Leczenie łysienia, stymulacja odrost włosów
Zahamowanie wypadania włosów i stymulacja ich odrostu
W przypadku łysienia preferowana metoda leczenia jest mezoterapia igłowa. Polega ona na wprowadzaniu śródskórnie
niewielkich ilości substancji leczniczych za pomocą mikronakłuć. Substancje aktywne – tzw. „koktajl”, maja za zadanie zahamować wypadanie, odpowiednio odżywić oraz stymulować
odrost utraconych włosów. Dodatkowo, odrastające włosy sa zazwyczaj gęściejsze i posiadają właściwsza, mocniejsza
strukturę.
Jak wykonujemy zabieg?
Przed wykonaniem zabiegu, dokonuje się dokładnego odkażenia skóry. Wkłucia następują co 1 – 1,5 cm.
W mikroiniekcjach podawane są mieszanki substancji aktywnych, m.in: witaminy (np. biotyna, dekspantenol),
mikroelementy, aminokwasy, związki przeciwzapalne, wyciągi roślinne i substancje poprawiające ukrwienie skóry
(np. minoksydyl). Zabieg mezoterapii igłowej kończymy ponownym odkażeniem skóry i rozmasowaniem miejsc iniekcji.
Proces leczenia łysienia jest długotrwały i składa się z kilku faz:
- Zabieg należny powtarzać co 1-2 tygodnie przez 2 kolejne miesiące. Stosowane są duże dawki uderzeniowe.
- Przez 3 do 5 miesięcy, co 4 tygodnie wykonujemy zabiegi dawka umiarkowana.
- Niewielka dawkę przypominającą podajemy co 4-6 miesięcy.
Leczenie wypadania włosów: metody zaawansowane
Do bardziej zaawansowanych metod leczenia, wymagających od lekarza medycyny estetycznej większej wiedzy i doświadczenia, należą terapie, w których podawany jest preparat sporządzony na bazie własnej krwi pacjenta. Do takich terapii należą:
Wskazania do leczenia wypadania włosów
Wskazaniem do mezoterapii skóry głowy w tym przypadku jest nadmierne łysienie, głownie zalecane przy wypadaniu
włosów w stanach przemęczenia, po kuracjach odchudzających, na skutek zmian hormonalnych (tj. po ciąży, okres
menopauzy, choroby przysadki i tarczycy).
Ponad to, zabieg mezoterapii skóry głowy polecany jest u osób z genetycznie cienkimi i słabymi włosami, w
leczeniu łysienia plackowatego i androgenowego.
Przeciwwskazania do terapii:
- stany zapalne skóry głowy (łuszczyca, zakażenia bakteryjne),
- przyjmowanie leków przeciwzakrzepowych,
- choroby nowotworowe,
- alergie na składniki zawarte w „koktajlach”,
- ciąża i karmienie piersią.
Łysienie plackowate
Łysienie plackowate jest choroba skórna o niewyjaśnionym dotychczas uwarunkowaniu. W trakcie jej przebiegu na skórze owłosionej występują ogniska (tzw. „placki”) pozbawione włosów.
Stan ten może mieć charakter przejściowy, jednak w większości przypadków wyłysienie jest trwale. Co ważne przy identyfikacji tej choroby, obszary pozbawione włosów nie wykazują jakichkolwiek oznak zapalnie zmienionej skóry.
Samo łysienie nie powoduje jakichkolwiek niedogodności fizjologicznych, jednak u wielu pacjentów, z biegiem czasu wykształcają się rożne zaburzenia psychologiczne spowodowane mało estetycznym wyglądem – zwłaszcza, gdy choroba dotyka widoczne części ciała, jak np. głowa. Łysienie plackowate najczęściej rozwija się w dzieciństwie lub w młodym wieku, jednak może pojawić się również w każdym momencie dorosłego życia.
Z czasem, choroba doprowadzić może to utraty włosów na całej głowie (również brwiach i rzęsach), ale także i włosach łonowych czy pozostałych owłosionych miejscach skóry. Ciężkie przypadki tej choroby powodują także zmiany paznokciowe.
O ile lekarzom nie udało się ustalić jednoznacznej przyczyny występowania łysienia plackowatego, o tyle wiele czynników wskazuje na podłoże genetyczne choroby. Często towarzyszy tez takim chorobom jak: cukrzyca typu I, zapalenie tarczycy, bielactwo, toczeń rumieniowaty. Ponadto, często spotykana jest u osób spokrewnionych ze sobą.
Łysienie androgenowe
Łysienie androgenowe jest w większości przypadków choroba genetyczna. Jej objawem jest nadmierne wypadanie włosów – dotyka 95% osób ze zdiagnozowanym łysieniem. Pierwsze symptomy łysienia androgenowego mogą wystąpić już u nastolatków. Objawiają się cofaniem linii włosów na skroniach i czole. Wraz z postępowaniem choroby, obszar wypadania włosów może objąć całą owłosioną skórę głowy.
Łysienie androgenowe dotyka głownie mężczyzn, gdyż ma silny związek z ilością wytwarzanego przez organizm testosteronu. Choroba występuje również u kobiet z nadmiernym owłosieniem typu męskiego (owłosienie na twarzy, klatce piersiowej, brzuchu) i bardzo często jest związana z zaburzeniami hormonalnymi, np.: guzy jajnika lub nadnerczy, zespól wielotorbielowatych jajników, nadczynność kory nadnerczy.
Ten typ łysienia związany jest z genetyczna nadwrażliwością organizmu na pewne związki chemiczne – pochodne testosteronu. Pod ich wpływem mieszki włosowe ulegają kurczeniu się, w efekcie cały proces powstawania nowego włosa skraca się – włosy staja się krótsze i cieńsze. Zaś z czasem postępowania choroby, produkcja zdrowych włosów całkowicie ustaje.